Dzień za dniem

Zdarzyło się tak, że w lipcu niestety nie miałam zbyt wielkiej weny do pisania. Prawda jest taka, że ostatnimi czasy nie dzieję się u mnie nic specjalnie rozrywkowego.

Parę dni temu naszła mnie jakaś taka straszna tęsknota za krajem ojczystym. I może nie zdarza się to już tak często jak na początku mojej przeprowadzki, bywają jednak dni kiedy serce rwie się do ziemi ojczystej i nic na to poradzić się nie da. 

Najbardziej brakuje mi chyba polskiej księgarni. Tak wiem, żyjemy w XXI wieku i istnieją księgarnie internetowe, ale dla mnie to już nie to samo. Lubię sobie odwiedzić takie miejsce, poczytać o czym książka jest, dotknąć jej, poczuć jej zapach. To coś zupełnie innego niż takie online. Druga rzecz jakiej mi brakuje to jedzenie. Z ręką na sercu nasze polskie jest najzupełniej w świecie smaczniejsze. Dużo smaczniejsze. Brakuje mi tu wielu produktów (np. takie mleczko w tubce ;)). Brakuje mi też tętniącego życia miasta. Tutaj niestety czasami mam wrażenie, że ludzie zamknęli dom na cztery spusty i uciekli gdzieś bardzo daleko. Pamiętam, że jak zawsze mijałam granicę to płakałam. Im częściej jeździłam, tym gorzej. Aż w końcu rozpoczęłam kurs językowy, pracowałam i nie miałam już czasu jeździć do Polski. A kiedy już pojechałam, to powroty nie były już takie straszne i przykre. Brak mi jeszcze paru innych rzeczy, ale to już można pominąć. 

Lipiec zleciał nam bardzo szybko. Mieliśmy egzamin na poziom B2, teraz czekamy na wyniki. Dodatkowo jedna z najbliższych memu sercu osób uległa wypadkowi. To był bardzo stresujący czas. Teraz jest już lepiej. Byle do przodu. Dziecko sobie zdrowo rośnie, chyba przyszedł czas na jej pierwsze ząbki. Upały nas wykańczają, w nocy nie da się spać. W chwili obecnej wolę temperaturę umiarkowaną lub chłodniejszą.

I tak mija nam dzień za dniem. Planujemy parę zmian, ale zanim one nastąpią minie jeszcze trochę czasu.
PS. Obiecuję poprawę. Postaram się pisać więcej i w miarę możliwości regularnie.